พระพุทธศาสนาในยุคแรก ซึ่งถูกรวบรวมไว้ในพระไตรปิฎกภาษาบาลี ได้นำเสนอแนวทางเพื่อทำความเข้าใจและแก้ไขสาเหตุพื้นฐานของความทุกข์ของมนุษย์ แม้จะไม่ได้ให้ "ความช่วยเหลือในทางปฏิบัติ" ในความหมายที่ทันสมัยของการแก้ไขปัญหาอย่างรวดเร็ว แต่คำสอนของพระพุทธองค์ได้นำเสนอแนวทางเชิงจิตวิทยาและปรัชญาที่ลึกซึ้งต่อปัญหาที่เป็นสากลของมนุษย์ นี่คือประเด็นสำคัญ 10 ประการของมนุษยชาติที่คำสอนทางพุทธศาสนาในยุคแรกได้กล่าวถึง: 1. ความทุกข์ ( Dukkha) แก่นแท้ของพระพุทธศาสนาในยุคแรกคือ อริยสัจข้อแรก: ชีวิตถูกกำหนดโดย ทุกข์ ซึ่งมักจะแปลว่า ความทุกข์ ความไม่พอใจ หรือความไม่สงบ นี่ไม่ใช่เพียงความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นความเครียดที่เกิดขึ้นจากความไม่เที่ยงแท้ คำสอนให้แนวทางในการทำความเข้าใจและยุติความทุกข์นี้ในที่สุด โดยการแก้ไขที่ต้นเหตุของมัน ไม่ใช่การหลีกเลี่ยง 2. ความอยากและกิเลส (ตัณหา) อริยสัจข้อที่สองระบุว่า ตัณหา หรือความอยาก คือสาเหตุของความทุกข์ ซึ่งรวมถึงความอยากในกามารมณ์ ความอยากมีอยากเป็น และความไม่อยากมีไม่อยากเป็น (ความรังเกียจ) คำสอนของพระพุทธองค์เสนอว่าการปล่อยวางจากกิเลสเหล่านี...
ในพระพุทธศาสนา เบญจศีล หรือศีล 5 มิใช่เพียงแค่ข้อปฏิบัติทางจริยธรรมที่ทำให้สังคมสงบสุขเท่านั้น แต่ยังเป็นบาทฐานอันมั่นคงและจำเป็นยิ่งสำหรับการเจริญ สมถะ ( การฝึกจิตให้สงบ) และ วิปัสสนา ( การฝึกปัญญาให้เห็นแจ้ง) การปฏิบัติศีลอย่างเคร่งครัดจึงเป็นดั่งรากฐานที่ช่วยให้การภาวนาเจริญก้าวหน้าได้อย่างมีประสิทธิภาพและปลอดภัย ตามที่ปรากฏในพระไตรปิฎกบาลี 1. ความสำคัญของศีลในฐานะรากฐานแห่งการภาวนา พระพุทธองค์ทรงสอนอยู่เสมอว่า " ศีลเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์" การรักษาศีลให้บริสุทธิ์เป็นประการแรกก่อนการเจริญสมาธิและปัญญา เพราะจิตที่ยังไม่ได้รับการขัดเกลาจากกิเลสเบื้องต้น (เช่น ความโกรธ ความโลภ และความหลง) ย่อมไม่อาจสงบตั้งมั่นได้ ศีลเปรียบเสมือนการกำจัดอุปสรรคภายนอกที่จะรบกวนการภาวนา เช่น: ปาณาติปาตา เวรมณี (งดเว้นจากการฆ่าสัตว์): การงดเว้นจากความรุนแรงทำให้จิตเป็นสุข ปราศจากความพยาบาทและเวรภัย จิตจึงไม่ฟุ้งซ่านด้วยความกลัวหรือความรู้สึกผิด อทินนาทานา เวรมณี (งดเว้นจากการลักทรัพย์): การไม่เบียดเบียนผู้อื่นด้วยการขโมยทำให้จิตปลอดโปร่งจากความโลภ ...